bu ara yine sardım bunalıma...depresif hallerdeyim herkesten kaçak...
çok özledim...hem de çok...hayat arkadaşının yanı başında olması nedenli önemliymiş...şimdilerde yanımda olsa konuşsam konuşsam da hiç sıkılmasa...sarmalasa içimdeki fırtınaları...derinden laflar etse...sonra sahiplense...sahiplenilmeye kimin ihtiyacı var...sahipsizmiyim ki tabi değil ama dayasam sırtımı ona da o korusa kollasa...kollanmaya ihtiyacım mı var ki tabi değil ama kollasın yine de...küçücük köşeye sıkışa kalmış minik kedi gibiyim...neden se sesim cıkmıyor yerinde yeri geldiğinde pısıp kalıyorum korkuyorum neden kimden...cok değiştim ben bu süreçte...hiç sevmedim zaten 32 ve 33 yaşlarımı...hayat ağır gelmeye başladıysa da şükretmekteyim...asla bir şükürsüzlük demeyin...öyle değil asla...hani olur ya arada bir daralır ya insan öylesine...hani bir özlem dolar da sığınma hissi gelir ya gönüle...işte öyle bişey...
o kendini biliyor..
ben seni çok özledim be adam...
gel artık...gel...sağlıkla gel...huzurla gel...çabuk gel...
1 yorum:
Gelsin artık hayırlısıyla çok bunalmışsın...
Yorum Gönder