günlerdir bir hızdır almış başını gidiyor günler...ömrün ne denli hızlı tükendiğini bebeğimden sonra iyice anlamış olsamda işe başlayalı ömür bir çağlayan olmuş ben de bir sal sanki....tempo yüksek ben yavaşım biraz... suya asi gelmeye direnen kürekleri yorgun çekiyorum sanırım :)))
gökcümü özlüyorum çokça...o da beni özlüyormu acep...( biliorum görür görmez yazacaktır özlüyorum tabiii diye..)
kızımı da çokça özlüyorum...evdeyken hatta akşam zorla uyutmaya çalıştığımda bile çokça özlüyorum nasıl bir çelişki derseniz o benimle ben onunla olmak isterken yavrucuğun kıpkırmızı olmuş gözleri ve uykusu geldiği için niye geldi yine ya diyen bir ağlamaya karşılık uyutuyorum bebeğimi...gerçi bu ara 6,5 da kalkıyoruz oynuyoruz beni hazırlıyor kızım işe gönderiyor...hele de kapıdan cıkarken kokladığımda arkamdan elini ağzına yapıştırıp öpücük yollaması yokmu bitiyorum o dakika...sonra geçiveriyor bir şekilde zaman....
şimdiden tatil hayalleri ve kızımın denize ilk girişini düşünüyorum ve heyecanlanıyorum....geçen sene bebeğimin sık enfeksiyon geçirmesi, böbrek taşı ve ileri iştahsızlığı nedeniyle bir yere gitmeyi göze alamamış yazı evimizde geçirmiştik...bebekle tatile gidememek bir cesaretsizlik gibi görünsede aslında cesaretsizlik değil biraz daha fazla ilgiye ihtiyacı olan ve iştahsızlığı fazla olan ve zaten zayıf olan bebeğimi yollarda ve otel odalarında yormamak daha da zayıflamasını göze alamamak ve korumak istememden kaynaklanmıştı...çok şükür ki yavrum toparlandı ve taşlarını düşürdü... buna bağlı olarak oluşan enfeksiyonumuz da kalmadı çok şükür...
içimde bebeğimi büyütürken yaşadığım zorluklar ki (hamd olsun cok büyük problemlerimiz çıkmadı) bundan sebep her anne bebek ilişkisinde gocunmalar yükseliyor ve ister istemez savunma mekanızması gelişiyor istemeden kırdıklarım yanlış anlatışlarımda olmuyor değil...şimdilik bu kadar ...
sizi seviyor...ve sizi özlüyoruz...sevgiyle kalın...
ayşenazımın deyimiyle " nedleysin"....
