Zamanın birinde bir arkadaşım vardı...Ayşemin çikolata aşkı gibi...dosttan öte can da candı...adı Ebru...yeri belli değil...hayata dair ne de çok şey yaşamıştık onunla...aslında sevdalarımızdı ortaklığımız...kimi zaman ağlamaklı kimi zamanda bol kahkahalı...kendimizle herşeyle dalga da geçerdik...3 kuruşluk paramızla dünyanın en zengini oluverir, hüzünlerden neşe çıkarırdık...aslında hayatı onunla öğrenmeye başlamıştım...bana sık sık söylediği söz kulaklarımda dolanır ara sıra...kara kaplı bir defteri de vardı ...sıkıntılardan kendine kalanlarla dolu...ordan nasihatler verirdi...eşimle de o tanıştırmıştı beni...kavgalarımız da oldu barışmalarımız da...sahtesi bol üstünlükler yoktu dilimize dökülen gönülden geçen...öyle ki... pırıltılarla değil gerçeklerle bağlıydık birbirimize...gözümüzdeki değil gözümüzün ışıltısıydı dostluğumuz...hayat hoş ama boşluklarla dolunca çok özledim seni...hem de çok...güzel dostum bahtında yüreğin gibi güzel olsun...
bir gün elbet buluruz birbirimizi...
